پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

رئالیسم سوسیالیستی واژه‌ای است که نخستین بار احتمالا از سوی ماکسیم گورکی، رمان‌نویس و نمایشنامه‌نویس روسی، به کار رفته است. برخی گفته‌اند بوخارین، تئوریسین کمونیست و سردبیر روزنامۀ پراودا از ۱۹۱۷ تا ۱۹۲۷، نیز به اتفاق گورکی این واژه را در اتحاد جماهیر شوروی ابداع کرد. در واقع رئالیسم سوسیالیستی تز "هنر برای هنر" و "فرمالیسم" را نفی می‌کند و هدف هنر را "خلق زیبایی" نمی‌داند. برخی گفته‌اند هدف هنر "تعالی‌بخشی" است اما این ایده نیز در رئالیسم سوسیالیستی مردود است؛ چراکه تعالی بدون پرداختن به اهداف سوسیالیستی و کمونیستی، مقبول این سبک هنری نیست.

آیا تمام عرصه‌های حیات آینده ما در دستان و تدبیر هوش مصنوعی خواهدبود؟ آیا هیچ قلمروی خارج از نفوذ، نظارت و مدلسازی هوش مصنوعی وجود ندارد؟ آینده پژوهان و تحلیگران تکنولوژی و سناریونویسی، هوش مصنوعی را مهمترین پدیده غالب و قالب‌سازِ عصر جدید و آینده می‌داند. اینرا در آثارتحلیگران مبرز وخاصه دانشورانِ اجتماعی و سیاسی این موضوع نظیر فوکوبا (۱۳۹۴)، هراری (۱۳۹۶و ۱۳۹۷) و… می‌توان دید. ترسیم سال‌های سیاه و فرو‌افتادگی ما در شبکه و ماتریسِ هوش مصنوعی یا همان تکثر و تولید الگو‌های جدید از کلان‌داده‌های مختلف و خلق ابزار‌ها و معماری‌های متفاوت و شتا‌ب‌دهنده و مدیریت‌کننده امور بشر تا ایجاد انسان‌نما‌ها و ربات‌های انسانی‌وش، چکیده این تصویر است. دورنمایی که گاه از آن بانظرات فراهوش و تکینگی (Singularity Hypotheses) نیز تحلیل و یاد می‌شود (Eden Et Al ,۲۰۱۳). باو جود یاریگری‌های زیادآن به انسان و جوامع، شاید عالم سینما مدت‌ها قبل، دیستوپیا و سیمای تیره آن را نیز در فیلم‌های علمی تخیلی برای ما با غلبه ربات‌ها و موجوداتِ شبیه‌سازی شده که خود نوعی خلق هوش مصنوعی در کلان داده‌های دی ان‌ای و ژنوم انسانی است ترسیم کرده‌است.

هنرمند نمایشگاه «هنر بدون مرز» در تشریح رویکرد هنری خود در آثارش گفت: طراحی محض تعادل و موتور حرکت‌دهنده من از حاشیه‌ها و پیچیدگی‌هاست که همواره با آن دست پنجه نرم می‌کنم و رگ حیات است که تنها به عنوان پایه‌ای برای رسیدن به رسانه دیگر به آن نمی‌پردازم.

عربشاهی هم رفت. یکی از آن نسل غول های تاریخ نقاشی و مجسمه‌سازی مدرن ایران. اگر چه مرگ او هم در تمایز با دیگران رقم خورد. او هم در سکوت و نابهنگامی رفت. اما این نوشته فراتر از ماتم یک تن بر عزیزِ ازدست‌رفته است. این نوشته در پی برساختن ایماژی از آینده است. در پسِ این فضای دیستوپیایی، باید سوژگی را تا تکوین نهایی امر نو ادامه داد. از هنر عربشاهی باید نوشت.از راهی که او برای نقاشی و مجسمه‌ سازی گشود باید گفت؛ چشم باید بست بر سرنوشت غم‌بار آثارش و البته برخی بی‌اخلاقی‌ها که در حقش شد و سال ها گوشه‌ نشینش کرد.

سیدضیا هاشمی با برشمردن مشکلات ناشی از پولشویی در سینمای ایران از جمله به هم‌زدن تعادل اقتصادی این حوزه تاکید کرد که هنوز عزم راسخی برای حل این معضل وجود ندارد.